support
2013/01/22, 23:43
با انتشار اخبار جدید درباره اهتمام دولت به اجرای مرحله دوم هدفمندی یارانه ها، روز به روز نگرانی مردم از افزایش چندین باره قیمت متأثر از اجرای نامناسب مرحله نخست هدفمندی یارانه ها فزونی می گیرد؛ نگرانی که هرچند مقامات دولتی به خوبی آن را حس می کنند، برآنند در چند ماهه باقی مانده از دولت دهم، فاز دوم این طرح را نیز با دستان خود اجرا کنند.
به گزارش «تابناک»، اما دولت و رسانه های دولتی با استناد به سخنان مردم و رضایت آنان از دریافت یارانه نقدی، مدعیاند این مردم نیستند که مخالف اجرای فاز دوم هدفمندی یارانه هستند، بلکه مخالفان دولتند که با این امر مخالفت می کنند و به نوعی می خواهند در مقابل خواست دولت برای بهبود وضعیت اقتصادی کشور مقاومت کنند. بر پایه این گزارش، اینکه مخالفان دولت یا منتقدان دولت با برخی کارهای دولت، مخالفت می کنند و یا انتقاد دارند، طبیعی است و این ناشی از طبیعت و ذات مخالف یا منتقد دولت مستقر است؛ مخالفت هایی که شاید در برخی موارد در عرصه سیاسی از روی رقابت با دولت بر سر کسب قدرت باشد و در موارد دیگر از روی دلسوزی. اما به هر حال دولت میتواند مخالفت یا انتقادات سیاسی رقبا را ـ چه از سر رقابت برای کسب قدرت و چه از سر دلسوزی برای بهبود امور باشد ـ تفسیری شخصی کند و نه تنها به آنها توجهی نکند، بلکه جدیت خود را در مخالفت با آنان بیشتر کند.
انتقادات اقتصادی را نمی توان با سخنرانی از بین برد
اما در عرصه اقتصادی مخالفت یا انتقاد به تصمیمات دولت از آنجا که بسیار ملموس است و در زندگی روزمره مردم ملموس و قابل مشاهده است، کمتر می توان آن را تفسیر شخصی کرد و با یک سخنرانی یا یک موضع گیری همه آنها را به گوشه رینگ راند. اینک وضعیت تورم در کشور باید مدیریت می شد و نشد. حرف مخالفان نیست، حرف مردم هم نیست. زجری است که کشیده می شود. این که ارزش دارایی مردم در چند ماه به یک سوم رسید، نه حرف مردم است و نه حرف مخالفان؛ دردی است که احساس می شود و بسیاری از مصائب دیگر که نه حرف مردم است و نه مخالفان! مخالفان و منتقدان که دشمناند و مردم هم نایی نمانده که سخنی بگویند و گوشی نیست که سخنشان را بشنود.
مردم یارانه می خواهند!
اما شاید شنیده اید که می گویند مردم خواهان دریافت یارانه نقدی بیشتر هستند و حتی در گفتوگوها این را بر زبان می آورند؛ پس کسانی که مخالفت می کنند، اصولا مردم نیستند! ظاهر این حرف، سخن درستی است. مردم به ویژه اقشار فرودست و البته و متأسفانه قشر فرادست هم موافق دریافت یارانه نقدی بیشترند؛ اما هرچند ظاهر حرف مردم با ادعای دولت هم خوانی دارد، استدلال نهفته در سخن مردم با استدلال نهفته در ادعای دولت فرق دارد.
تفاوت استدلال دولت و مردم
دولت بر این باور است که تمایل مردم برای دریافت یارانه نقدی بیشتر یعنی درستی راه و اجرای برنامه دولت در هدفمندی یارانه هاست؛ اما مردم معتقدند اوضاع اقتصادی که با مشارکت یا نظر آنان بهتر نمی شود، پس بهتر است همین یارانه نقدی را هم از دست ندهند و با استاد به این ضرب المثل که «کندن یک مو از خرس هم غنیمت است»، حتی با افزایش آن نیز موافقت دارند. در استدلال مردم اتفاقا بی اعتمادی شدید به وضعیت اقتصادی وجود دارد؛ بی اعتمادی که ناشی از مشارکت ندادن مردم در اقتصاد و یا توجه به زندگی آنان در تصمیمات اقتصادی است. این که مردم به دنبال آن باشند، وقتی نظر و مشارکتشان در بهبود وضعیت اقتصادی تأثیری ندارد و بهتر است، اگر پولی هم از طرف دولت داده می شود، دودستی بچسبند که نکند آن را هم از دست بدهند و آن وقت «علی بماند و حوضش»، یک مسأله است؛ اما این که مردم از این موضوع راضی باشند، مسأله دیگری است. مردم میگویند دولت که فکری برای تورم و گرانی نمی کند. اگر این سی و چند هزار تومان هم نداد، چه کنیم؟ مردم بی اعتمادند و می ترسند! ساختن یک کشور بر ترس و نگرانی مردم از وضعیت آینده شان امکان پذیر نیست.بهتر است از مردم این پرسش پرسیده شود که نرخ تورم به میزانی که هست، باقی می ماند و حتی شاید بالاتر هم برود. قیمت حامل های انرژی هم افزایش یافته و خواهد یافت و... حال در چنین شرایطی، بناست به شما چهل هزار تومان پول هم داده شود؛ آیا کسی می تواند بگوید نمی خواهم؟
به گزارش «تابناک»، اما دولت و رسانه های دولتی با استناد به سخنان مردم و رضایت آنان از دریافت یارانه نقدی، مدعیاند این مردم نیستند که مخالف اجرای فاز دوم هدفمندی یارانه هستند، بلکه مخالفان دولتند که با این امر مخالفت می کنند و به نوعی می خواهند در مقابل خواست دولت برای بهبود وضعیت اقتصادی کشور مقاومت کنند. بر پایه این گزارش، اینکه مخالفان دولت یا منتقدان دولت با برخی کارهای دولت، مخالفت می کنند و یا انتقاد دارند، طبیعی است و این ناشی از طبیعت و ذات مخالف یا منتقد دولت مستقر است؛ مخالفت هایی که شاید در برخی موارد در عرصه سیاسی از روی رقابت با دولت بر سر کسب قدرت باشد و در موارد دیگر از روی دلسوزی. اما به هر حال دولت میتواند مخالفت یا انتقادات سیاسی رقبا را ـ چه از سر رقابت برای کسب قدرت و چه از سر دلسوزی برای بهبود امور باشد ـ تفسیری شخصی کند و نه تنها به آنها توجهی نکند، بلکه جدیت خود را در مخالفت با آنان بیشتر کند.
انتقادات اقتصادی را نمی توان با سخنرانی از بین برد
اما در عرصه اقتصادی مخالفت یا انتقاد به تصمیمات دولت از آنجا که بسیار ملموس است و در زندگی روزمره مردم ملموس و قابل مشاهده است، کمتر می توان آن را تفسیر شخصی کرد و با یک سخنرانی یا یک موضع گیری همه آنها را به گوشه رینگ راند. اینک وضعیت تورم در کشور باید مدیریت می شد و نشد. حرف مخالفان نیست، حرف مردم هم نیست. زجری است که کشیده می شود. این که ارزش دارایی مردم در چند ماه به یک سوم رسید، نه حرف مردم است و نه حرف مخالفان؛ دردی است که احساس می شود و بسیاری از مصائب دیگر که نه حرف مردم است و نه مخالفان! مخالفان و منتقدان که دشمناند و مردم هم نایی نمانده که سخنی بگویند و گوشی نیست که سخنشان را بشنود.
مردم یارانه می خواهند!
اما شاید شنیده اید که می گویند مردم خواهان دریافت یارانه نقدی بیشتر هستند و حتی در گفتوگوها این را بر زبان می آورند؛ پس کسانی که مخالفت می کنند، اصولا مردم نیستند! ظاهر این حرف، سخن درستی است. مردم به ویژه اقشار فرودست و البته و متأسفانه قشر فرادست هم موافق دریافت یارانه نقدی بیشترند؛ اما هرچند ظاهر حرف مردم با ادعای دولت هم خوانی دارد، استدلال نهفته در سخن مردم با استدلال نهفته در ادعای دولت فرق دارد.
تفاوت استدلال دولت و مردم
دولت بر این باور است که تمایل مردم برای دریافت یارانه نقدی بیشتر یعنی درستی راه و اجرای برنامه دولت در هدفمندی یارانه هاست؛ اما مردم معتقدند اوضاع اقتصادی که با مشارکت یا نظر آنان بهتر نمی شود، پس بهتر است همین یارانه نقدی را هم از دست ندهند و با استاد به این ضرب المثل که «کندن یک مو از خرس هم غنیمت است»، حتی با افزایش آن نیز موافقت دارند. در استدلال مردم اتفاقا بی اعتمادی شدید به وضعیت اقتصادی وجود دارد؛ بی اعتمادی که ناشی از مشارکت ندادن مردم در اقتصاد و یا توجه به زندگی آنان در تصمیمات اقتصادی است. این که مردم به دنبال آن باشند، وقتی نظر و مشارکتشان در بهبود وضعیت اقتصادی تأثیری ندارد و بهتر است، اگر پولی هم از طرف دولت داده می شود، دودستی بچسبند که نکند آن را هم از دست بدهند و آن وقت «علی بماند و حوضش»، یک مسأله است؛ اما این که مردم از این موضوع راضی باشند، مسأله دیگری است. مردم میگویند دولت که فکری برای تورم و گرانی نمی کند. اگر این سی و چند هزار تومان هم نداد، چه کنیم؟ مردم بی اعتمادند و می ترسند! ساختن یک کشور بر ترس و نگرانی مردم از وضعیت آینده شان امکان پذیر نیست.بهتر است از مردم این پرسش پرسیده شود که نرخ تورم به میزانی که هست، باقی می ماند و حتی شاید بالاتر هم برود. قیمت حامل های انرژی هم افزایش یافته و خواهد یافت و... حال در چنین شرایطی، بناست به شما چهل هزار تومان پول هم داده شود؛ آیا کسی می تواند بگوید نمی خواهم؟